Na het niet genoeg kunnen prijzen van noch het werk van Marie-Andrée Sechehaye, noch van de filmproductie van Nelo Risi, is het niet denkbaar het commentaar van het geval van Laura onder dezelfde omstandigheden dan het geval van Renée te behandelen. Immers, de plaats van de auteur en van de kritiek gelijktijdig innemen komt neer op wat men in Frankrijk zegt, rechter en partij zijn.

   If I have praised Marie-Andree Sechehaye's work and the cinematographic production of Nelo Risi very much now, I can't approach the comment of Laura's case in the same conditions as Renee's case. Indeed, playing the part of the author and of the critic as well, would result in being as we say in France, juge and parti, an exercise which I would not try to do.

   Daarentegen, deze presentatie ruimte te gebruiken om over de mogelijkheid om het geval van Laura te ontwikkelen te beschikken,is natuurlijk een taak aan de welke ik me niet zou kunnen onttrekken zolang het gedrag van de psychotherapeutische behandeling van Laura in mijn leven een ruimte gegraven zal hebben waarvan ik tot op heden, vijftien jaar na onze eerste "rendez-vous", nog altijd niet de omvang omgrensd heb. Het geval van Laura is bijna een identieke repliek van het geval van Renee. Dat wil zeggen dat na een tussenpoos van vijftig jaar, de therapeutische handelingen een gelijksoortig resultaat hebben bereikt, zoals de uitdaging aan deze halve eeuw van psychoanalistische onderzoek, en dat de inspiratie van Mevrouw Sechehaye niets van zijn eerste aanloop heeft verloren. Aldus, de factoren die rond het geval van Laura op het spel zijn gezet, zijn zeer ondergeschikt gemaakt aan de context die zich rond de geschiedenis van Renée heeft ontwikkeld, zelfs als de tijd die ze scheidt lang kan lijken. Door een beroep te doen op de handeling als therapeutisch procédé en door het aantonen van zijn therapeutische doeltreffendheid, heeft Mevrouw Sechehaye zich aan een taak gewijd die, behalve het feit een reëel effect van verleiding van het publiek te hebben bekomen, in het psychoanalitische klimaat van onze tijd, een uiterst gewaagde onderneming is.

   On the other hand, using this space of presentation to have the possibility of developing about Laura's case is naturally a task to which I could not conceal myself. The conduct of Laura's psychotherapic treatment has had such an influence on me that fifteen years after our first meeting, I still can't appreciate the repercussions. The Laura's case is almost as identical as Renee's case. It means that in fifty years of interval, the therapeutic acts ended in a similar result, like a challenge to this half-century of psychoanalytical research, and as if Sechehaye's inspiration had not lost anything of first dash. Thus, the factors concerning Laura's case have depended on the context développed around Renee's story. Even if the time which separates them can appear long by using the act as therapeutic process and by the demonstration of her therapeutic effectiveness, Mrs. Sechehaye devoted herself to an exercise which, in addition to the fact of having produced a true effect of seduction on the public, corresponded, in the psychoanalytical climate of the time, with an extremely daring step.

   Dientengevolge, waren de reacties volledig aangepast: overdreven,dubbelzinnig, zelfs ambivalen en vrij hartstochtelijk. De pers heeft er voldoende echo aan gegeven opdat men twee stromen kan identificeren. Diegene die zich de zaak van Renee teogeeigend hebben uit overtuiging en die zich met Mevrouw Sechehaye vereenzelvigd hebben.: "ik zou hetzelfde gedaan hebben". En degenen die meer gereserveerd of voorzichtiger hebben getracht zich te verzetten tegen dit verleidingseffektdoor zich vast te klampen aan de teksten van Freud en door uit te leggen dat als een verzorgingsonderneming erin bestaat om achteraf de oude gebreken, in lijden gebleven gedeeltelijk op te lossen dat. Het was toch een beetje waarde verminderend voor de psychoanalyse : het artikel van Henri Chapier in Combat du 24 octobre 1969 is hier een opvallend voorbeeld van.

   Consequently, the reactions were excessive, double even ambivalent and rather passionnate. There were so many articles in the press that we can identify two currents. Those who adapted the story of Renee by conviction and who identified to Mrs. Sechehaye  : I would have done the same. And those who, more reserved or more careful tried to resist to this effect of seduction by clinging to the text of Freud and by explaining that if a company of care consisted in mitigating in afterwards old deficiencies remained in suffering, it was a little reducing for the psychanalyse all the same : Henri Chapier's article in Combat of October 24, 1969 is a striking example.
   Met deze dubbele tegenstrijdige strekking, werd het verhaal van Renee bijgevolg in de wereld van de psychiatrie met een zeker ongemak ontvangen die men als theoretisch-klinische malaise zou kunnen betitelen en warvan één van de gevolgen was dat de zaak van Renee ten onrechte vergeten werd om de woorden van de psychiater afkomstig uit Lyon, Jacques Hochmann te hernemen in techniek van zorgen en psychiatrie in een sektor.

   With this double contradictory movement, the story of Renee was consequently received in the world of psychiatry with a certain faintness which one could describe as theorico-private clinic faintness and one of the effects was that the story of Renee has been unfairly forgotten to take again the terms of the psychiatrist Lyonnais Jacques Hochmann in technic of care in psychiatry of secteur.

   Natuurlijk en door het feit van meegesleurd te zijn in het avontuur van Renee, konden wij enkel nog meer gevoelig zijn aan dit aanvankelijk ongemak, zowel van buiten ten opzichte van Renee als van binnen door middel van het werk dat met Laura uitgevoerd moet worden. Aldus, en ten gevolge van zijn verwijzing naar het verhaal van Renee, dachten wij een beetje naïef, men moet het eerlijk toegeven, dat de ontvangst van het geval van Laura enkel van de vorige erkenning zou kunnen genieten.

   In werkelijkheid en helemaal het tegenovergestelde, wat wij verwachtten een troef te zijn heeft zich eerder als een Achilleshiel geopenbaard. Renee was in haar tijd uitbundig geloofd. Zij had zelfs de kans gehad om achttien jaar later terug te komen dankzij het talent van een filmmaker, eveneens verleid door haar verhaal. Maar dit voorrecht had uiteindelijk alleen toegedragen om haar beter te balsemen., om het aanvankelijk verval te voort te zetten en om de deconstructie-ondergang van het theoretisch-klinische ongemak te verhinderen, hetwelk zij aanvankelijk veroorzaakt had.

   Naturally and by the fact of being involved in the adventure of resumption of Renee's case, we could be only more sensitized with this initial faintness, at the same time of the outside compared to Renee and the inside by the means of work to be carried out with Laura. By doing this, and because of its reference to the story of Renee, we thought a little naively, we must recognized, that the reception of Laura's case could only profit from the last recognition.

   Actually and quite to the contrary, what we expected to see as an asset was rather revealed as an Achilles' heel. In her time, Renee had been praised. She had even had the chance to come back to life eighteen years later thanks to the talent of a scenario writer allured in her turn by her history, but this privilege had in the end of race only taken part in making her mor attractive, in renewing the initial preclusion and in preventing the deconstruction-dissolution of the theorico-private clinic faintness which she had started at the beginning.
   Rekening houdend met het belang van deze problematiek, hebben wij er onze toegang van gemaakt in de materie in de theoretische benadering die op het geval van Laura zal volgen (psychotherapeutie van een schizofreen meisje; theoretisch contrapunt) en hoewel wij ons zelden in een situatie bevinden om verder te gaan, vermelden we toch, met het risico te beknopt te zijn, enkele verbazingwekkende interessante elementen bij wijze van conclusie op deze presentatie.

   Taking into account the importance of these problems, we made our introduction of it in the theoretical approach which will follow the case of Laura (psychotherapy Treatment of a young person schizophrene ; theoretical counterpoint) and although we are hardly in situation of going further, let us state however, with the risk to be too concise some surprisingly interesting elements as a conclusion with this presentation.

   Tijdens elke etappe van de psychoterapie, blijkt het dat alleen maar de handelingen die met een tussenpoos van anderhalf jaar therapeutisch waren geweest: de gift van het water, het lezen tijdens de zitting, het cadeau van de hond.Maar buiten dit resutaat, wordt het mogelijk ons in de analyse van het theoritisch-klinische ongemak waarvan wij hebben gesproken te verdiepen.En het is zelfs niet omdat wij ons gebaseerd hebben op de theorie van de psychoanalyse dat, op het technisch niveau, zij werd gevraagd

   During each stage of psychotherapy, it proved that only the acts managed at one year and half of interval had been therapeutic : the gift of water, reading during the meeting, the gift of the dog. But beyond this result, it becomes possible to look further into the analysis of the theorico-private clinic faintness about which we had spoken. And it is not even because we used the theory of the psychoanalysis that, on the technical level, it was resquested.
   Beter uitgedrukt betekent het dus dat eender wie in een gelijkwaardige situatie handelingen zou ondernomen hebben in gelijksoortige periodes, met of zelfs zonder echte theoretische steun, hetzelefde resultaat zou bereikt hebben. Wij staan dus tegenover een afstand tussen de doeltreffendeheid van de zorgen en de middelen te begrijpen wat ons er toe gebracht heeft dez handelingen te ondernemen. En deze afstand, die er zelfs in slaagt het theoretische model waarnaar wij verwezen hebben om tot deze doeltreffendheid toegang te hebben, niet te bevestigen
   Deze paradox heeft ons eerst in een persoonlijke malaise gebracht en heeft ons verplicht om met de constatering in te stemmen die de verkregen resultaten stuurden noch aan onze subtiele interpretaties terug, noch aan een handige snoeiing van de defensie, noch aan onze diepe tegen-overdrachts analyse en tenslotte aan een kennis van de techniek. Maar deze malaise die tussen Laura en mijzelf word geplaatst, moet overtroffen zijn en met de klinische malaise weerklinkt die stroomopwaarts opdat men bekwaam was, wordt om de analyse van dit tweede niveau van malaise te vinden en te doen dat werd gevoeld maar werd niet door de meerderhied van werd aangehouden die verzorgt.

In other words, and in the absolute, whoever, in an equivalent situation would have managed the same acts at similar periods, with or even without true theoretical support, would have led to the same result. We are the witnesses of a gap between the efficiency of the care and the means of understanding what led us to administer the acts, and this variation, even leads not to confirm the ideal model which we referred to reach this efficiency.
   This paradox initially plunged us in a personal malaise and has constrained us to admit the report which the results obtained returned neither to our subtle interpretations, neither to a skilful pruning of defenses, neither to our deep against-tranferential analyses and finally neither to a knowledge of the technique. But it will have been necessary that this malaise existing between Laura and myself should be overcome and resounds with the theorico-private clinic faintness which was beyond so that one becomes able to locate and make the analysis of this second level of malaise which had been felt but not apprehended by the majority of the medical staff.

   Het ging dus niet alleen om een paradoxale zorg (omdat er paradoxale technieken van uitdrukkelijke bevelen in sistematisch theorie bestaan of de manier waarop Victor Frankl uitoefende in Wenen) maar van een paradoxale genezing waar iedereen tussen een klaarblijkelijkheib de doeltreffende van de zorg en een ontberen van de middelen werd verscheurd om zich de mechanismen ervan te vertegenwoordigen. Natuurlijk, zijn wij niet daar gebleven en wij nodigen al degenen uit die meer voor in de analyse van het geval van Laura zouden willen gaan om ons hun personalia per e-mail te richten opdat te zijner tijd, wij ze kunnen inlichten over zijn gevolgen.

   It was thus a question not only of one paradoxical care (as there are techniques of paradoxical injunctions in systemic theory or the way in which Victor Frankl in Vienna practised) but of a paradoxical cure where each one was torn between an obviousness the effectiveness of the care and a deprivation of the means of representing the mechanisms of them. Of course, we didn't stop there and we invite all those who wish to go further in the analysis of Laura's case to address their co-ordinates by e-mail to us so that at the proper time, we can inform them of its.



Index| Webmaster

© SCHIZOWEB, 2000 — Tous droits de reproduction interdits.